10 weken in Cyprus.

Daar vliegen we dan 16 september 2017, op weg naar Cyprus, Limassol  voor 8 weken behandelingen staat er op de planning ( het werden er 10). Dennis is de eerste week gelukkig bij mij, dat geeft mij een goed en veilig gevoel. Nadat we aan zijn gekomen in het appartement, vlakbij de zee, rusten we uit om maandag naar de kliniek te gaan.

De eerste week was heftig, de uitslag van de bodyscan was erg confronterend. 
Er was te zien dat de Lyme overal in mijn lijf zit. Gewrichten, organen, zenuwstelsel, holtes, kaken maar wat mij vooral beangstigde en mijn gevoel gelijk gaf was dat het genesteld zit in mijn hersenen. Ook reageerde ik meteen al extreem op de infusen.

In het einde van de eerste week nam ik afscheid van Dennis, dit was erg zwaar. Het gevoel om hier weken alleen te zijn, in een vreemd land, terwijl je zo zwak bent en dan zonder hem.  Dit voelde als een hele opgave en toen hij weg reed in de taxi brak ik echt even. 
Gelukkig had ik een fijn appartement, wat vijf minuten lopen was van de zee. En de kliniek was erg mooi met lieve en zorgzame mensen.

Ook was het een hele omslag om ineens hele dag in het Engels te moeten praten, door mijn onzekerheid maar ook doordat mijn hersenen mij vaak in de steek laten, daardoor klap ik dan vaak dicht. 
Dit gaf mij de eerste paar weken spanning en daardoor durfde ik niet mezelf te zijn. Maar doordat ik ook dingen ging opschrijven ging het beter. De mensen in de kliniek waren super aardig en zorgzaam. Na een paar weken voelde ik mij echt op mijn gemak. Gelukkig skypte ik elke dag even met Dennis en belde we 's ochtends vroeg om elkaar even te horen.

De behandelingen bestonden uit lange dagen van maandag t/m vrijdag. Elke dag werd ik opgehaald rond half 9 met de taxi. Om 9 uur startte ik tot een uur of 4 in de middag. Je kreeg elke dag je schema voor die dag. Dit bestond elke dag uit infusen met ozon, vitamines en mineralen, detox infusen. Daarnaast had je ten pass ( bloedzuivering), koffie, thee enema's, colonic ( darm spoeling), massages, fysio, magnetische bedden, laser therapie ( ook voor je neus, mond en oren), multimag, Mental coaching, accupunctuur, cranio sacraal, natuurarts met levend bloed analyse, ozon sauna, 
neti pot, ontgifting klei waar je lichaam mee wordt ingekleid met folie eromheen. 
Zoals je kunt lezen waren er behoorlijk wat verschillende therapien. Dit werd met elkaar afgewisseld.
Ik werd behoorlijk ziek in deze weken. Ik had hele extreme herx reacties en voelde mij vreselijk. Ik kreeg de raarste oude klachten terug, oor problemen ( waar ik als kind veel last van had), knie ( waar ik aan geopereerd ben toen ik 12 was, opgezet gezicht en zoveel kaak, tand en hoofd pijn, spieren, gewrichten, brandende voeten, keelpijn, heup klachten. Ik klapte sommige dagen echt in als ik terug was in het appartement na de behandelingen. 
Mijn dagen waren vooral opstaan, behandelingen, op bed, eten, slapen. En soms liep ik even als het lukte naar de zee.
Ik probeerde mezelf elke dag te motiveren maar dit waren heftige weken. De dokter moest nog een keer komen in het appartement omdat ik echt niet meer kon lopen. Gelukkig kreeg ik een pijnstillende spuit wat aansloeg. 
Soms lag ik echt met mijn hoofd op mijn kussen en dacht, wat is er toch allemaal gaande in mijn hoofd en lijf. Hoe ga ik dit volhouden en overwinnen. Maar toch leefde ik daar alleen met de focus op mezelf, op hoop en met een doel dus je gaat dapper door. Ook gepaard met heel veel tranen (emmers vol), juist dapper voelde dit voor mij omdat ik afgelopen jaren nooit huilde en alleen maar doorging. In Cyprus kwam dit los, mijn jarenlange strijd, het besef, en gewoon compleet even op zijn.
De neti pot was echt vreselijk, je gaat dan met een apparaat je holtes in ( via je neus) met ozon water. Doordat ik daar vol zit met infecties was dit een echt zo pijnlijk ( ik stond in de fik), dat ik haast ging hyperventileren. Mariana mijn fysio ging dit samen met mij doen omdat ze het zo sneu vond, samen sterk zei ze. Zo heb ik het volgehouden. 
Soms met de infusen was mijn bloedsuiker zo laag dat we het aanvulden met dextrose. Vooral met de 10-pass.
Cranio secraal therapie en de massages waren zo fijn! Ik wou dat ik dit in Nederland had een paar keer per week.

Na 10 weken kon ik naar huis, de eerste maanden thuis waren letterlijk een hel. ( dit hadden ze ook voorspeld)
Ik kon alleen maar liggen met een band om mijn hoofd, ik kon niets aan qua geluid, licht of iets, zoveel pijn en doodmoe. 
Dennis kon amper de vaatwasser inpakken, keek op de i pad een serie en liep haast op zijn tenen door het huis. 
Huilend lag ik op bed, ik kon niet meer, ik wil euthanasie huilde ik tegen Dennis in al mijn onmacht.
Gelukkig zakte mijn hoofdklachten na 3 maanden wat af en kon ik af en toe weer naar buiten en iemand zien. En weer kleine stapjes maken.

Nu is natuurlijk de vraag wat bij iedereen opborrelt, heeft Cyprus iets gedaan?! 

Hier kan ik op zeggen ja, ik voel dit nog niet zo in mijn lijf omdat er zoveel gaande is in mijn lijf.
Maar een co-infectie in mijn lijf die op je longen zit is met de helft gedaald. Ook zijn mijn darm waardes zijn vooruit gegaan. 
Ik voel zelf geen verschil in mijn lijf omdat dit nog steeds wel aanwezig is en ik mij nog niet goed voel. Er zijn nog infecties aanwezig waardoor mijn lijf constant in alarmbellen staat.

Hoe ik het zelf vooral zie is dat Lyme zo moeilijk is om te behandelen en dat alles wat ik doe een puzzelstukje is. 
Een puzzelstukje naar meer balans, omdat het een grote puzzel is heb ik meerdere behandelingen nodig om het elke weer een stukje completer te maken. Een ui die je laagje voor laagje afpelt. Dit kost heel veel geduld.

Cyprus was een mooi puzzelstukje, wel had ik gehoopt dat het misschien wat meer puzzelstukjes waren geweest omdat het een heftige weg was. 
Dit voelt voor mij als een teleurstelling maar ik wil mij niet laten leiden door dat gevoel en juist te kijken naar dat ene puzzelstukje met een stukje mentale wijsheid wat het mij ook heeft gebracht in Cyprus en na Cyprus. 

Ik leefde in mijn eigen luchtbel daar, besefte ik vooral hoe erg ik behoefte had om even weg te zijn van alles hier, even alleen mezelf op nummer 1 te zetten ondanks het gemis van Dennis en familie. 
Na Cyprus was het mentaal ook erg heftig, ik was verdrietig, zag het niet meer zitten, en moest mezelf terug vinden in deze strijd. Ik miste de behandelingen omdat ik daar elke dag aandacht had alleen voor mezelf en de rust van de zee, er werd voor mij gezorgd.
Ik zat letterlijk mentaal erdoor heen omdat ik geen raad meer wist, de pijn was te heftig, het verdriet van deze ziekte is te groot. Groter dan ik soms dragen kan. Als ik terug kijk op Cyprus is het nog steeds mentaal zwaar, dit was heel heftig die tijd door, mijn lijf was zo ziek, ik was bang en het was een lange tijd. Dit hakt er even in. Het is niet even een vakantie maar een strijd voor je eigen gezondheid. 
Wat ik ook soms beangstigend vind is mijn hoofd en gebit, in Cyprus is er iets getriggerd maar mijn lijf is niet sterk genoeg om het aan te pakken. Prikkeling in mijn voorhoofd en rondom mijn ogen. Ik hoop dat het mij lukt om dit te overwinnen.

Op dit moment beleef ik dit heftige gevoel ook nog maar iets meer met ups en downs. Ik probeer in mezelf goed de rust te vinden en elke keer te focussen op hoop en moed. Dit houd me op de been met natuurlijk mijn grote liefde Dennis.