Here I'am!

Kleine Simone 0 t/m 4 jaar

In 1985 werd ik op de wereld gezet. Ik groeide op als een vrolijk, ondeugend, eigenwijs maar lief meisje met een vrolijke lach. Ik wist in mijn eerste levens jaren precies wat ik wilde en was een pienter, ondeugend maar lief meisje. Ik ben getogen en opgegroeid met mijn broer en zus met mijn ouders in Doetinchem.

Ik was altijd een ondernemend kind en klom werkelijk overal op. Ik praatte met iedereen, kende geen schaamte. In de buurt was ik als 3 jarige bekend met mijn fietsje, waar de zijwieltjes niet vanaf mochten omdat ik dan niet voor het klas lokaal bij mijn broer en zus kon staan om te kijken. Ik moest namelijk nog een jaartje wachten totdat ik naar school mocht. 

Ik was helemaal dol op mijn oppas en vond het geweldig als ze er was. 

Ik was ook een meisje die echt op de grond kon  gaan liggen schreeuwen als ik iets wilde en mijn moeder nee zei, ik was toen behoorlijk temperamentvol. Maar andere kant weer heel gevoelig.

Als klein hummeltje had ik veel oor ontstekingen en kon ik niet goed horen. Gelukkig kreeg ik buisjes en werd het met logopedie erbij steeds beter. 

Ik was dol op dieren en knuffelde de kat Snoopy letterlijk helemaal plat. Hij was van mijn zus maar ik wilde altijd dat hij bij mij zat en hield hem stevig vast met mijn tongetje uit mijn mond wat kenmerkend was voor mij als ik iets deed. ( haha)

Ik was al jong dol op turnen ( zat in de selectie en trainde vaak),  dol op dieren, buiten spelen en vanaf mijn negende mocht ik eindelijk op paardrijden. Dit kostte heel veel zeur momenten op, want paardrijden is een dure sport. Maar meteen vanaf begin af aan was ik een pony meisje in hart en nieren, ik was niet weg te slaan bij de manege,  wat nooit meer weg is gegaan tot aan de dag van vandaag.
Spelletjes was ik dol op, alleen ik kon niet tegen mijn verlies ( nog steeds niet) en zo kwam het regelmatig voor dat ik zelfs de knikkers afpakte van andere kinderen, of het bord om ver gooide met een bord spel als ik verloor. 

Mijn basisschool periode was een leuke en redelijk onbezorgde tijd, ik had veel vriendjes en vriendinnetjes en kwam goed mee op school.Ik kon alleen behoorlijk buikpijn krijgen van een strenge juf of prestaties die geleverd moesten worden
Ik haalde vaak spekjes bij de buurvrouw, speelde bijna altijd buiten, heb een eeuwigheid gedaan om mijn B diploma te halen ( 7 meter onder was wel heel spannend) en heb nog steeds een onderwater angst. Ik kon mega goed sprinten en was altijd bezig en erg sportief. Paardrijden was echt alles voor mij. Mijn slaapkamer hing vol met posters van pony's.
Ik ging altijd verkleed met carnaval als clown, chinees, stoertje en nooit als prinses. 

Een mooie herinnering is dat ik altijd in de zomer vakantie jarig was en heb meerdere keren mijn verjaardag in Spanje of Italië heb gevierd.

Elke zaterdag avond was het feest, mijn moeder had altijd iets lekkers voor ons, van soesjes of een schaaltje met chips. Dan zat je gezellig in je pyjama'tje voor de televisie te smikkelen. Met de feestdagen altijd een mooie gedekte tafel met lekkernijen en je rook boven als je wakker werd al de oven met broodjes. Ook met oud en nieuw mochten wij ontbijten met oliebollen die verwarmd werden in de oven.

Op mijn twaalfde werd ik geopereerd aan mijn meniscus doordat ik een val had gemaakt met turnen en helaas ook met turnen moest stoppen.
Na de basisschool ging ik naar de Havo op het Rietveld Lyceum. 
Daar werd mijn leventje wel heel anders in identiteit.

Op de middelbare school veranderde ik van een grappig, ondeugend meisje in een gevoelige, zorgzame, lieve tiener. Kenmerkend vooral vanaf het derde leerjaar, ik kreeg last van faalangst, vond het vreselijk als een leerkracht werd gepest, kinderen werden buiten gesloten, onrecht, ik trok heel veel dingen aan. Ik haalde goede cijfers, behalve voor Engels en wiskunde. Ik wilde graag presteren en deed alles eraan om naast mijn drukke paarden leventje goede cijfers te halen. 
Mijn leventje was paarden, paarden, en school. Op school had ik leuke en goede vriendinnen maar op de manege was mijn leven waar ik het meeste plezier had. Ik was er hele dagen te vinden, van stallen uit mesten, paarden in de wei zetten, ponykampen, voeren, helpen opzadelen, zelf rijden, wedstrijden, hele dagen stond ik aan de bakrand tijdens de lessen om steeds meer te leren. 
Tussen de pony's was ik mezelf en voelde in mij zo vrij. Zo ontwikkelde ik mezelf steeds verder, ik ging ook lesgeven, behaalde mijn Orun diploma. Ik werkte elk weekend op de manege op zaterdag en zondag. Ik ben dol op kinderen dus ging ik aan kinderen lesgeven, en later ook kinderen begeleiden in de wedstrijd sport. Ik coachte de kinderen op wedstrijden. Lekker sportief en gedreven met een doel zoals ik altijd was. 

Om mijn vijftiende kreeg ik de eerste gekke klachten, veel hoofdpijn en ik was ontzettend moe. Na wat doktoren kwam eruit dat ik de ziekte van Pfeiffer had. Dit was achteraf gezien de eerste druppel wat mijn immuunsysteem naar beneden heeft gehaald.
 
Ik kreeg mijn allereerste pony Ojivesta. Mijn grootste wens kwam uit, een eigen pony, dol gelukkig was ik. Helaas heb ik maar een tijdje van haar kunnen genieten en werd ze ingeslapen. Dit gebeurde in mijn examen jaar waardoor ik het eerste jaar zakte voor mijn examen. Ik kreeg daarna leuke paarden aangeboden die ik in de wedstrijd sport mocht uitbrengen. Dressuur vond ik het meest geweldige, zo gericht op de puntjes op de i bij elke pas wat je onder je voelt. Dat je samen zo 1 bent met een paard dat is een gevoel wat je niet kunt beschrijven.
Dit waren vooral mijn middelbare school jaren. Ik ging niet uit, besteedde alle vrije tijd in de paarden.
Totdat in 2004 in een klap mijn leven veranderden. ( lees verder hierover in deel 2)

In 2004, tweede x Havo 5 veranderde in 1 klap mijn leven. Ik kreeg een heftig auto ongeluk waarbij ik in coma lag. Ik brak mijn nekwervel, 2 rug wervels, borstbeen en had mijn hoofd 15 cm open liggen. Nadat ik bij kwam, heb ik bijna 2 weken alleen maar op mijn rug gelegen. Daarna ben ik in het gips gezet voor 3 maanden. Een heel korset met een beugel voor mijn nek te ondersteunen.
Ik heb mijn examen in het gips behaald. Eenmaal uit het gips, leek het eerst goed te gaan qua herstel maar helaas werd dat snel minder door allerlei opkomende klachten.
 Ik moest uiteindelijk na jaren mijn grootste hobby en passie paardrijden opgeven  en uiteindelijk ben ik ook gestopt met lesgeven. Ik heb dit nog best lang vol gehouden, ik ging altijd maar door en negeerde de seinen van mijn lijf.  Nog elke dag is dit een gemis, wat blijvend is. Ik voelde mij zo verdrietig om dit op te moeten geven, mijn hart brak.

Maar ik heb mijn grootste wens bereikt, ik heb met Rachello de Z bereikt in de dressuur dat was echt mijn mijlpaal.

Ondertussen heb ik mijn studie aan de Pabo moeten beëindigen, ik kreeg de ene teleurstelling naar de andere. De Pabo was een mooi jaar, waarin ik veel heb geleerd en dit was zo genieten met alle kinderen. Lichamelijk was het te zwaar maar ook mijn hersenen leken gewoon niet meer goed te werken. Ik kwam zo ver achter te liggen, ondanks dat ik het niveau wel aankon.
Ik raakte in de jaren mijn sociale leven steeds meer kwijt ondanks dat ik dit niet wilde. 

Ik haalde gelukkig op mbo niveau mijn diploma voor pedagogisch werker. Ik ging aan het werk in de kinderopvang maar dit bleek te zwaar te zijn, lichamelijk en mentaal. Ik moest zoveel opgeven en zakte steeds wat meer weg van mezelf. Van het zorgeloze leventje was niets meer over. 

Het auto-ongeluk haalde mijn immuunsysteem zo erg naar beneden, ik kreeg de vreemdste klachten. Ik kreeg in 1 jaar 9 keer keelontsteking, was vaak benauwd, extreem vermoeid, ( ik kon slapen wat ik wilde maar werd elke dag doodmoe wakker) , zware benen, pijnlijke spieren, een rare kring op mijn voorhoofd, die zo ineens weer tevoorschijn komt.  Aan 1 kant van mijn been zat een rode/paarse plek die steenkoud was. Daarna kwamen darm en maag problemen om de hoek kijken, gepaard met veel misselijkheid. Vage gewrichts  en spier klachten/ontstekingen, spiertrekkingen, zenuwpijnen, veel hoofdpijn en duizeligheid gepaard met vlekken voor mijn ogen, concentratie problemen, moeite met dingen onthouden, flauwvallen, malaria verschijnselen,  tand en kaak/holte problemen, gezichts verlamming, gevoelig voor licht en geluid, onrustige nachten ( in de nacht zijn de klachten extreem), mijn hersenen werkten niet zoals ik wilde ( leek wel kortsluiting), allergieën,  etc etc...

Ik bezocht tig artsen ( cardioloog, reumatoloog, kno arts, orthopeed, neuroloog enz enz) en niemand die maar iets begreep van mijn klachten. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Ik werd constant weer naar huis gestuurd met mevrouw we kunnen niets vinden.  Ondertussen werd ik doorgestuurd naar een psycholoog omdat ze dachten dat het tussen mijn oren zat en mijn hersenen niet de goede seinen af gaf. 
Ik wist gewoon dat er meer aan de hand was. Mijn gevoel zei dat er iets flink mis was, ik voelde mij niet goed en dacht soms dat ik bijna dood ging. Ik wist gewoon er is meer aan de hand, er is iets in mijn lijf wat mijn lijf en hersenen kapot maakt. Mijn hersenen lijken wel ontstoken zei ik zelfs bij de neuroloog.

Bij elke arts werd ik naar huis gestuurd zonder dat ze iets konden vinden. Tot 4 jaar terug dat ik zelf een test liet doen voor de ziekte van Lyme. 
Ik testte positief. Eindelijk antwoord, zo voelde het alleen een doolhof waar ik in terecht kwam. Een doolhof van ongeloof, verschillende artsen, meningen, met het grote probleem, er is niet 1 medicijn voor deze sluipende ziekte die veel in je lijf verwoest. Elke dag is het een strijd waarin je soms denkt ik heb een puzzelstukje en dan komt het andere stukje weer om de hoek kijken doordat het overal zit in mijn lijf. 

Hoe deze weg leidde van alle behandelingen voor de ziekte van Lyme kun je bij behandelingen verder lezen.
 

Ik ben nu 35 jaar en mijn leven staat nu al ruim 17 jaar op zijn kop. ( ja bijna de helft van mijn leven)
Zoals je hierboven kon lezen veranderden na het auto-ongeluk vele teleurstellingen op allerlei vlakken, van studies, werken, sociaal, sporten, gezondheid enz. Ik werd zieker en zieker in de loop der jaren. Er volgden dus jaren van onderzoeken en niemand die mij echt geloofden. En nog steeds moet ik mezelf vaak verdedigen omdat deze ziekte niet pakkend is voor de artsen maar ik weet en voel dat er iets in mijn lijf aan de hand is en geef niet op. 
Ik ging een lange periode door met mijn leven met wat ik nog kon, nu terugkijkend deed ik het vooral op wilskracht, doorzettingsvermogen en positiviteit.. 
Mijn lijf heeft al zoveel seinen gegeven maar ik negeerde het vaak en wilde altijd doorgaan, ik was mijn eigen grenzen kwijt geraakt. 

In de jaren die volgden na anderhalf jaar Pabo heb ik nog wat cursussen gedaan,ik heb nog een aantal jaren geprobeerd om nog te werken, nog veel in de kerk geholpen, helaas lukte dit niet meer. In de kerk heb ik een paar hele mooie jaren gehad helaas kan ik er niet heen in verband de prikkels, en dat de visie van deze kerk niet meer bij mij paste, maar het geloof is in mijn hart. Ik had een groep tieners in mijn team, deed activiteiten voor de kinderen, zat in het creatieve team, hosting. Maar het lukte niet, ik deed het op kracht maar ik moest het loslaten.

6 jaar geleden crashte ik volledig door werk en privé omstandigheden. Dit was de laatste druppel die de emmer deed overlopen. 
Mijn lijf maar ook dit keer mijn hoofd ( mijn kracht) konden niet meer, ik was en ben gesloopt door dit beestje.
 Ik stopte volledig met werken tot op heden en onderga deze strijd. 

Geloof me, soms denk ik echt ik kan niet meer, haal mij uit dit leven, maar ook dat stemmetje van kracht die blijft en zegt geef niet op. 

Ondanks mijn bijna helse gevecht tegen Lyme en de heftige naweeën van het ongeluk, waarin ik mij elke dag machteloos voel, het voelt om niet in mijn eigen lijf te zitten, waarin je niets kunt uitleggen wat je echt voelt aan een ander omdat je van de buitenkant niets te zien is, alle gekwetste veroordelingen,  zijn er ook mooie dingen die ik heb geleerd afgelopen jaren en ben ik gewoon ook gewoon mens. 
Ik leer mezelf steeds beter kennen in wie ik ben en kan zijn, ik geniet van de kleinste dingen zoals de natuur. Ik hou van het bos, strand, bergen, dieren.Ik houd van de gezelligheid van Italië, ik houd van mooie bloemen, ik ben een mega ijs eter ( wat ik nu helaas niet meer mag), ik ben denk ik de grootste chocolade fan van de wereld hihi. Ik houd van kleding, houd ontzettend van de kerst met alle gezellige lichtjes, ik houd van decoreren in huis, van fotograferen, houd van bakken, houd van mensen om mij heen en van de rust en stilte.
Ik ben over het algemeen heel lief, spontaan maar kan ook heel eigenwijs zijn. 
Ik ben hoog sensitief en leer hiermee ermee om te gaan. Ik kan moeilijk tegen onrecht, kan totaal niet liegen, ik kan geen verrassingen voor me houden als ik ze zelf geef, ik ben vaak onzeker over mezelf, ben bijna nooit boos,  houd van kaartjes en kadootjes om te geven en om te ontvangen, denk altijd aan anderen, ben altijd eerlijk en oprecht, loop soms mijn eigen grenzen voorbij, probeer met doorzettingsvermogen en positiviteit op mijn benen te blijven staan.

Ik heb een website met mijn zus, zoetezusjes.nl.  Dit omdat we beide een grote passie hebben voor bakken.Helaas lukt het mij nu niet om te helpen maar ik hoop dit weer ooit te kunnen doen. Verder heb ik een super leuke band met mijn zus, we wandelden altijd veel samen en gingen vaak samen lekker shoppen. Wat een gemis is dit om samen met haar dit niet meer te kunnen. Ik ben mega dol op mijn neefjes en nichtjes. Ik hoop dat ik hier weer straks extra van kan genieten.

Het allermooiste wat een paar jaar terug is gebeurd is dat ik een relatie heb gekregen met mijn allerliefste Dennis. En dat we gaan trouwen! ( nog geen datum)
Dus naast het ziek zijn, zijn er ook hele kleine geniet momenten die ik koester. Ik hoop stiekem ooit weer op een paardenrug te zitten, door Italië de straatjes te kunnen slenteren, te kunnen shoppen, met mijn zus zoete zusjes verder te gaan, lange wandelingen door de natuur te kunnen maken, met Dennis een gezinnetje te kunnen zijn, weer lekker een chocolaatje kunnen eten, weer normaal te kunnen douchen, gewoon weer een stukje meer leven terug te krijgen.Stukje leven met kleine dingen die ik weer kan doen. Dat is mijn wens.